Eigenlijk had ik stroopwafelbakker moeten zijn. Dat zit zo: ik kom uit een stroopwafelfamilie. Mijn opa was het. Mijn ouders, mijn broers, ooms, neven.
En ik was het ook, even.
Op regenachtige zaterdagen bakte ik stroopwafels op de markt in Gouda. Van die grote. Met veel stroop ertussen. Maar mijn liefde voor taal was groter, dus werd ik tekstschrijver.
En toen ik net begon, was ik er zo eentje. Zo’n saaie.
Mijn teksten waren goed, maar niet gedurfd. Wel feitelijk, foutloos en veilig. Soms is dat nodig. Als een gemeente een brief stuurt naar haar inwoners bijvoorbeeld. Of bij contracten. En belastingbrieven.
Het probleem met dat soort teksten? Ze vallen niet op.
En als je een merk bent met een missie, dan wil je dat juist wel. Opvallen. Zodat jouw doelgroep weet wat je doet. Waarom je het doet. En waarom ze bij jou moeten zijn.
Inmiddels zit ik al ruim tien jaar in het copywritersvak en schrijf ik pakkende copy. Teksten die je verslindt. Die je voelt. Die je laten lachen, overtuigen, verrassen. Die je misschien zelfs onder je kussen bewaart (ik zal het niet doorvertellen).
Dat doe ik het liefst voor bewuste ondernemers en organisaties. Woorden die raken, voor merken die durven.
Ze klopten bij me aan met een vraag en vertrokken met een goed verhaal. Een verhaal dat raakt en mensen in beweging brengt, zodat hun mooie werk gezien wordt. Eerst de juiste woorden, dan de impact.
